Lyme, een epidemie?
13 Aug, 2018
Door: Trudy Vlot
Je komt met vage klachten bij de huisarts. Er wordt bloed geprikt, en ‘er komt niets uit’. Enige tijd later ga je weer terug, de klachten zijn er nog. Je wordt zelfs steeds beroerder, maar opnieuw kan de huisarts niet de vinger op de zere plek leggen. Afhankelijk van de ernst van de klachten wordt je doorgestuurd naar de specialist, die vervolgens ook ‘niets kan vinden’. Je wordt naar huis gestuurd met de mededeling dat je er maar mee moet leren leven.
Daar neem je geen genoegen mee. Je zoektocht breidt zich uit. Eerst via internet. En zo komen vele mensen met (nog steeds) vage klachten in het complementaire veld terecht. Vele behandelaars en adviezen verder, loop je tegen een behandelaar (arts, therapeut of coach) aan die de diagnose ‘ziekte van Lyme’ stelt. Jij blij, want met een diagnose heb je het idee dat er wat aan gedaan kan worden. Deze diagnose is echter moeilijk hard te maken. De verschillende onderzoeken hebben een grote marge in vals-negatieve en vals-positieve uitslagen. Maar jij hebt een diagnose. Een diagnose die steeds vaker en vaker gesteld wordt, zelfs zo vaak, dat je zou kunnen spreken van een epidemie.
En ja, er zijn momenteel meerdere protocollen voor de behandeling van de ziekte van Lyme. Maar de visie op lyme is onder behandelaars zeer uiteenlopend. Elke specialist denkt met name vanuit zijn eigen hokje, er is niemand die naar het totaalplaatje kijkt. De tocht langs behandelaars is bijna net zo vermoeiend als het ondergaan van de symptomen. Dit wekt frustraties, boosheid, onzekerheid en wanhoop in de hand. Je loopt in een tunnel zonder het einde te kunnen zien. De wereld wordt klein, je leven lukt niet meer. Een diagnosetraject duurt jaren en jaren, zelfs zo lang dat mensen de moed verliezen en er een eind aan maken. Je wordt letterlijk en figuurlijk vanbinnen kapot gemaakt, zowel fysiek als mentaal.
De vraag is dan: moeten we de diagnose eerder stellen? Of: hoe kunnen we deze eerder stellen?
Maar moet de diagnose hard gemaakt worden, moet er een sticker op je dossier geplakt worden, voordat een behandelingstraject wordt opgestart? Je kunt het ook van een andere kant bekijken. Wanneer er een bacterie binnenkomt (of dit nu de Borrelia-bacterie is of een andere) dan reageert je afweersysteem. Hoe beter je immuunsysteem reageert, des te beter je bestand bent tegen aanvallen van buiten. Zijn we door onze leefwijze niet allemaal verzwakt? Zijn we minder bestand tegen aanvallen? Hebben die aanvallers meer kans omdat wij ons eigen afweersysteem ondermijnen? Als we nu eens massaal gaan zorgen voor een sterkere immuniteit, dan zijn we beter bestand tegen aanvallen, ook die van de Borrelia-bacterie. Met andere woorden: het zelfherstellend vermogen ondersteunen is de eerste stap in het verbeteren van ieders gezondheid en het voorkomen van aandoeningen. Ook bij het voorkomen van de ziekte van Lyme.
Maar goed, jij hebt de diagnose al. Ook dan kun je het immuunsysteem en het zelfherstellend vermogen ondersteunen. Ik denk dat we naar een geneeskunde of zorg moeten die uitgaat van verstoorde (werkings)mechanismen in plaats van het plakken van stickers (c.q. diagnoses). Waarom moet je wachten tot je de ‘echte’ diagnose hebt om erkend te worden? Als bekend is welk mechanisme is verstoord (aan de hand van onder andere symptomen) dan kan een behandelingstraject veel eerder opgestart worden en voorkom je veel frustratie en leed.